διαπιστώσετε σε δυαδικτιακούς φίλους και συντρόφους...
Στόχος του κειμένου δεν είναι άλλος από την ξεκάθαρη διατύπωση του
πολιτικοκοινωνικού σκεπτικού μου, γνωρίζοντας πως όσες φορές και να τα πούμε
από κοντά, ο λεγόμενος «πύρινος λόγος» οφείλει να είναι γραπτός...
1) Σήμερα και λίγο χθες...
Θα ξεκινήσω το σκεπτικό μου αποτυπώνοντας στο χαρτί ορισμένες βασικές
διαπιστώσεις, που για τους περισσότερους ενδεχομένως να αποτελέσουν
προπαίδεια αλλά για άλλους απίστευτες ριζοσπαστικές συλλήψεις της ανθρώπινης
(δια)νόησης:
Η ιστορία της ανθρωπότητας εξελίσσεται χαοτικά και όχι γραμμικά, δηλαδή
«από μία απειροελάχιστη αλλαγή στις αρχικές συνθήκες οδηγούμαστε σε
τελείως διαφορετικά αποτελέσματα, συγκριτικά με τα αναμενόμενα».
Το μόνο υπάρχον πολιτικό υποκείμενο είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Το μηδέν δεν αποτελεί αριθμό, αλλά σύμβολο απουσίας αριθμού, όπως το
μαύρο απουσία χρώματος (παραλληλισμός με αποιδεολογικοποίηση).
Τα πάντα «ρει» και «εν αρχή ειν ο λόγος».
Αμφισβητώ => σκέπτομαι => υπάρχω.
Ο φυσικός κόσμος αποτελείται από ύλη και μόνο ύλη (υπό συνθήκες
ταυτίζεται με την ενέργεια) και οποιαδήποτε προσπάθεια περιγραφής του
με μεταφυσικούς (θρησκεία, αστρολογία, μαγγανεία, σολωμονική), παρα–
οτιδήποτε όρους (π.χ. παραψυχολογία) το μόνο που κατορθώνουν είναι να
οδηγήσουν το σύχγρονο πνεύμα σε μονοπάτια του Μεσαίωνα.
Κάθε κίνηση και στάση του υποκειμένου στον κοινωνικό χωροχρόνο είναι
πολιτική και δεν μπορεί να νοηθεί ως αποτέλεσμα μιας άλλης
χαρακτηριστικής του ιδιότητας.
Τόσο η πράξη, όσο και η σκέψη όταν δεν συνδέονται διαλεκτικά και
λειτουργούν – η κάθε μία ξεχωριστά - ως αυτοσκοπός, η κατάληξη δεν είναι
άλλη από την δημιουργία ενός αλλοτριωμένου, αυτοεπιβεβαιωμένου
“είναι”.
Οι διεργασίες του πνεύματος (π.χ. επιστήμη, τέχνη) έχουν μηδενικό
αποτέλεσμα όταν εγκλωβίζονται στο υποκείμενο και δεν αποσκοπούν στη
διαμόρφωση του κοινωνικοφυσικού «όλοντος».
Επανάσταση είναι η βίαια αλλαγή της πολιτικής σκηνής, μόνο όταν το βέλος
χρόνου είναι καθολικώς ανθρωποκεντρικό, αλλιώς πρόκειται για δικτατορία.
Το ύψιστο αγαθό που χρίζει θυσίας είναι η ελευθερία και όχι η ευτυχία,
καθώς το δεύτερο αποτελεί πάντα προϊόν κοινωνικής υποβολής.
Τσαρλατάνος είναι αυτός που έχει απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις.
Δεν δύναται να περιγράψουμε με σαφήνεια το μέλλον γιατί δεν ξέρουμε
όλες τις συνθήκες του παρόντος.
Η φιλοσοφία, η πολιτική και οποιαδήποτε άλλη μη πειραματική
επιστημονική θεώρηση, όπως δημιουργήθηκε από την ανθρώπινη νόηση,
έτσι ακριβώς μπορεί και να καταστραφεί.
Το πάθος για την καταστροφή είναι δημιουργικό πάθος.
Οιαδήποτε απόφαση και δράση του υποκειμένου στο φυσικό κόσμο έχει
αποκλειστκώς εγωκεντρικά κίνητρα – δεν υπάρχει αλτρουισμός -.
Η ιδέα της ιδεολογικής επανάστασης πέθανε, ζήτω η νέα ιδέα.
Θα μπορούσαν να προστεθούν εκατομμύρια ακόμη bullets, ωστόσο πιστεύω
ότι τα περισσότερα θα αποτελούσαν παράγωγα των προηγουμένων ή του
συνδυασμού αυτών.
2) Ένας διάλογος για αρχή...
Κωστάκης: Ρε συ Πάνο, θέλω να τα πω, χωρίς να με ρωτήσουν, θέλω να τα πω, όσα
υπάρχουν στο μυαλό...
Παναγιωτάκης: Στη βάρεσε ο Νταλάρας στα νεύρα ε; Κόψ’ τον...
Κ: Όχι ρε, χωρίς πλάκα, έχει καιρό τώρα που με προβληματίζουν, αλλά μια τα λέω
μισά, μια δεν τα λέω καθόλου, δεν ξέρω ούτε καν τί ακριβώς είναι...
Π: Άντε λέγε ρε, θα το βρούμε...αλλά μην νομίζεις ότι είσαι ο μόνος...
Κ: Κι εσύ έτσι είσαι ρε;
Π: Όχι ρε, εγώ μια χαρά είμαι, με τη δουλίτσα μου, το σπιτάκι μου, την
οικογένεια...αλλά άλλοι που βλέπω στο δρόμο και στη δουλειά, συνέχεια με
κατεβασμένο το κεφάλι είναι, λες και ζουν ένα μαρτύριο...εμ αν δεν βγαίνει ο
άνθρωπος να ξεσκάσει λίγο και όλο κάθεται και δουλεύει, έτσι γίνεται...ζόμπι...
Κ: Καλά ρε με δουλεύεις; Στη δουλειά είσαι με σύμβαση εννιά μηνών, το σπίτι θα το
ξεχρεώσεις σε 25 χρόνια και την οικογένεια την βλέπεις πάνω από 2 ώρες μόνο
την Κυριακή όταν πάτε όλοι μαζί σε καμιά ταβέρνα...απλά είσαι αναίσθητος ως
το κόκαλο...
Π: Δεν είμαι καθόλου αναίσθητος...ίσα ίσα, επειδή νοιάζομαι για τους δικούς μου
ανθρώπους και φυσικά για την πάρτη, μου δουλεύω σα το σκυλί...και τί θες να
κάνεις ρε, να κάθεσαι να ρεμπελιάζεις; Αφού μαζί το λέγαμε τις προάλλες...η
ξεκούραση δεν λέει αν δεν έχεις κουραστεί πριν...
Κ: Ναι ρε συμφωνώ, δεν λέω αυτό...απλά...να...δεν ξέρω μου φαίνονται όλα τόσο
μέτρια...μέτρια δουλειά, μέτρια μόρφωση, μέτρια καθημερινότητα, μέτριο
συναίσθημα...
Π: Ωχ, σε πιασαν πάλι τα κουλτουριάρικά σου!...
K: Ρε θα με νευριάσεις...ακριβώς αυτά μου τη σπάνε και όχι μόνο σε εσένα, σε
όλους...με το που ακούσει κάποιος οτιδήποτε δεν έχει σκεφτεί ο ίδιος και πάει
να πιάσει μια ουσία αμέσως το απαξιώνει...μάλλον δεν τον θέλει κανείς τον
προβληματισμό, κανείς δεν αναρωτιέται, αν αυτά που θεωρούμε στάνταρ είναι
όντως στάνταρ...
Π: Δηλαδή τί θες να πεις;...ρε συ, τί έγινες...αναρχοκομμούνι;!;...
Κ: Ναι, να τώρα σε λίγο θα πάω στην πορεία να πλακώσω μπάτσους!!!...Τί λες ρε,
πλάκα μας κάνεις, σοβαρός άνθρωπος είμαι...
Π: Τέλος πάντων...κάτσε λίγο να στα πω γιατί μου φαίνεται τα ‘χασες και συ από το
πολύ διάβασμα...α, τί γίνεται τελειώνεις με το μεταπτυχιακό;...
Κ: Ε...σιγά, σιγά...μετά, αφού τελειώσω να δούμε τί θα γίνει...
Π: Καλά εντάξει, θα τα πούμε μετά αυτά...Λοιπόν άκου...Θα τελειώσεις -πρώτα ο
Θεός- με τις σπουδές σου, θα βρεις καμιά καλή δουλειά, θα κοιτάξεις να παίρνεις
βέβαια κανά 3χίλιαρο το μήνα, γιατί έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δεν θα έχει
ούτε δώρο στις γιορτές στο μισθό, ούτε ασφάλιση, ούτε σύνταξη, ούτε
τίποτα. Πες –χτύπα ξύλο- παθαίνεις κάτι βρε αδελφέ...ποιος θα γυρίσει να σου
δώσει βοήθεια, το κράτος; Ρε γι αυτό σου λέω, βρες τη δουλίτσα σου τη μόνιμη
και τη γυναικούλα σου με την επίσης μόνιμη δουλίτσα της και κράτα την καβάτζα
σου...όχι για τα γούστα και τις πολυτέλειες, αλλά για την ώρα ανάγκης...
Κ: Ναι ρε συ, δίκιο έχεις, αλλά και σε αυτά που λες κάτι δεν μ’ αρέσει...δεν σου
κάνει εντύπωση πως οι άνθρωποι που έχουν τη δικιά σου κοσμοθεωρία και είναι
υποδείγματα υπόληψης και ηθικής είναι οι βολεμένοι...να, πάρε παράδειγμα
τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς, τους παπάδες και τους δημόσιους
υπάλληλους...όλοι τάξη και ηθική, όλοι του Θεού...ναι αλλά εμείς τους
πληρώνουμε, εμείς τους ταΐζουμε, για να βγαίνουν να μας κάνουν μαθήματα
καλής αγωγής...με τα λεφτά μας ρεεεε!!!...
Π: Ρε, αφού τα ‘χουμε πει αυτά, και εγώ τους βολεμένους εξυπνάκηδες τους
συχένομαι...εγώ δεν λέω να αρχίζεις να πιστεύεις σε βουλευτάδες, θεούς και
δαίμονες...αυτά είναι του προηγούμενου αιώνα ή καλύτερα της προηγούμενης
χιλιετίας...το θέμα σήμερα είναι η επιβίωση και μαγκιά του, όποιος μπορεί να
εξασφαλίσει και τα γούστα...
Κ: Ναι ρε συ Πάνο όμως, άμα είναι έτσι γιατί δεν το γυρνάς στην παρανομία, στο
λαθρεμπόριο και στις «εισαγωγαι –εξαγωγαί» καλλονών από το ανατολικό
μπλοκ;...θα κολυμπήσεις στο χρήμα...
Π: Θα σου απαντήσω ειλικρινά...μόνο επειδή φοβάμαι μην με πιάσουν...για
κανέναν άλλο λόγο...γιατί ρε, είναι κακό να κλέβεις τον κλέφτη; όλοι κλέφτες
είναι, από τον κυρ Αντώνη τον μανάβη απέναντι, μέχρι τη ΣΔΟΕ και τους
βουλευτές που κυκλοφορούν με τις υπερλουξ μερσεντές...ξύπνα κοροΐδο Κώτσο,
ξύπνα...
Κ: Καλά τώρα νομίζεις ότι μου λες κάτι καινούργιο;; από πιτσιρίκια όλους έτσι μας
μεγαλώσανε...βιτρίνα και θέαμα, ουσία πουθενά...δεν τους ένοιαζε τί έμαθα
στο σχολείο αλλά τί βαθμό πήρα και φυσικά τί βαθμό πήραν και τα άλλα
παιδάκια...δεν τους έννοιζε αν δεν ήθελα να διαβάσω ή αν είχα ταλέντο σε κάτι
άλλο, πιο χειρονακτικό, αθλητικό ή μουσικό...ήθελαν βαθμούς, ήθελαν
πανεπιστήμιο, ήθελαν πτυχίο, ήθελαν παντρειά, ήθελαν, ήθελαν, ήθελαν,
ήθελαν...κι εγώ ρε φίλε, τι κάνω εγώ, ποιος με ρώτησε;;;.........
Π: Καλά τώρα...υπερβάλεις, εσύ δεν διάλεξες τίποτα, όλα για «την ψυχή της μάνας
σου» τα έκανες;...
Κ: Φυσικά και όχι...φυσικά και στα περισσότερα συνέβαλλα κι εγώ...απλά ρωτάω:
ποιος πιστεύει πραγματικά ότι οι επιλογές του είναι προσωπικές και όχι
συνοθήλευμα των επιθυμιών των ανθρώπων που αγαπάει και θέλει να τους
βλέπει χαρούμενους;...
Π:..............................
Κ: Έτσι μπράβο, τώρα δεν μιλάς...φυσικά....ποιος σε ρώτησε αν ήθελες να γίνεις
μπαμπάς στα 26 και αναγκαστικά να μπεις στο εμπόριο με τον μπαμπά
σου;;...εγώ θυμάμαι μου έλεγες για τα άστρα και το διάστημα, για τους πλανήτες
με δύο ήλιους και τρία φεγγάρια...
Π: Άστο αυτό τώρα, από αλλού ξεκινήσαμε και αλλού φτάσαμε...
Κ: Ρε να, γι αυτό ακριβώς, επειδή τα σκέφτομαι όλα αυτά πολύ τις τελευταίες
μέρες, δεν στο είπα, αλλά άρχισα να αμφισβητώ...άρχισα να προσπαθώ να βρω
μια λύση...ξέρεις πολλοί λένε πολλά...κάτι πρέπει να ισχύει, όχι όλα, έστω κάτι
μικρό...ρε συ βαρέθηκα να «κοιμάμαι»...να πηγαίνω εκεί που μου λέει η
διαφήμιση να πάω, να πρέπει να δώσω 500εύρα για ένα καλό ντύσιμο, να
πιστεύω ότι πιστεύει ο Χατζηνικολάου, η Τρέμη, η Στάη, ο Πρετεντέρης, και όλοι
οι άλλοι βλαμμένοι που την βλέπουνε δημοσιογραφικοί σταρ και βιάζουν την
πραγματικότητα με τα τζάμπα από τους χορηγούς πανάκριβα κοστούμια...
Π: Και τί να κάνουμε δηλαδή ρε συ πολιτικάντη;; επανάσταση;;; τί;;; όλα
απέτυχαν...καλύτερα ήταν στη Ρωσία, στην Κίνα, στην Κούβα, στη Ν.Κορέα, στην
Ισπανία από ΄τι εδώ;;;.......
Κ: Ρε στο είπα από την αρχή...δεν πιστεύω σε αυτά...απλά έχω την εντύπωση οτί
μας αναλογούν πολύ περισσότερα από αυτά που μας αφήνουν, με μορφή
παξιμαδιού...έχουν 5 νοματαίοι και το ψωμί και το μαχαίρι...ενώ και τα δύο εμείς
τα φτιάξαμε...
Π: Καλά κριτική και αντιπολίτευση ξέρω να κάνω και εγώ...τί προτείνεις ρε;; έχεις
βρει τη λύση και μας την κρατάς για έκπληξη;;;;;.........
Κ: Νομίζω ότι η λύση δεν θα βρεθεί –ούτε και πρέπει να βρεθεί- από ένα άτομο,
αυτό είναι δουλειά της κοινωνίας...το μόνο που μπορεί να κάνει ο καθένας
μόνος του, νομίζω είναι να βρει κι άλλους...να μιλήσει, να σκεφτεί, να
αμφισβητήσει...όλα βρομάνε ρε...σαπίλα παντού...στο δημόσιο, στο
ιδιωτικό....καλά οι υπόλοιποι δεν τη βλέπουν;;;
Π: Φυσικά και την βλέπουν ρε συ, αυτοί δεν πληρώνουν τη βενζίνη διπλάσια σε
σχέση με πριν μια 7ετία, δεν παίρνουν μισθό 900 ευροπουλάκια και μόνο τα
έξοδα του σπιτιού βγαίνουν 500 το μήνα;;;...απλά μία είναι η κοσμοθεωρία της
εποχής μας: ότι φάμε, ότι πιούμε, κι ότι...
Κ: Ξέρω, ξέρω...αρπάξει ο κώλος μας......
Π: Πάντως, σε βλέπω πολύ ενθουσιασμένο...τί έγινε;
Κ: Δεν είναι ενθουσιασμός φίλε μου, οργή είναι, οργή για τους φόρους, τα
πρόστιμα, τις τράπεζες, την «κληρονομική δημοκρατία»...
Π: Καλά ρε...εδώ θα μαστε και θα το δούμε...αλλά άμα είναι να ξυπνήσουμε, πρέπει
να ξυπνήσουμε όλοι μαζί, γιατί ένας ένας το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να
χειροτερέψει τη θέση του...κάτι πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε όλοι...
Κ: Ε...κοίτα, αρχικά μπορείς να βρεις πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με κάτι
πέρα από το πως θα είναι στη μόδα και πόσες δουλειές θα κάνουν για να
ξεχρεώσουν τις κωλοτράπεζες, τους σημερινούς αληθινότατους
βρικόλακες............................... Α ρε και να διαβάζανε όλοι την τόσο πλούσια
ιστορία της ανθρώπινης διανόησης...σίγουρα θα είχαμε διαολοστείλει τους «5
νοματαίους»....
Π: Τελικά μάλλον είναι ζήτημα –τουλάχιστον- αξιοπρέπειας....
2) Σήμερα σκέτο...
Θα ήθελα, τουλάχιστον όσο μου επιτρέπει η ηλικία και εμπειρία μου, να
επιχειρήσω να κατανοήσω τη σημερινή –ας πούμε- πραγματικότητα...
=> Πολύ γενικά και αρχικά...
Ξεκινά το υποκείμενο και διαμορφώνει χαρακτήρα από τη στιγμή που δέχεται
ερεθίσματα του εξωτερικού κόσμου και τα επεξεργάζεται. Ως χαρακτήρας του
υποκειμένου νοείται το σύνολο των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς του,
τα οποία δεν μεταβάλλονται σε παρατηρίσιμο βαθμό κατά τη διάρκεια του
υπολοίπου βίου. Τα χαρακτηριστικά αυτά παίζουν σπουδαίο ρόλο στη
δυνατότητα του υποκειμένου να σκεφτεί και ενεργήσει, σύμφωνα με τα
συμπεράσματα του ιδίου, στα οποία κατέληξε μετά την επεξεργασία των
εξωτερικών συνθηκών, και όχι στα ετοιμοπαράδοτα συμπεράσματα, που
δέχεται από τον εξωτερικό κόσμο.
Τα παιδικά χρόνια δεν αποτελούν την πιο τρυφερή ηλικία, καθώς το πιτσιρίκι
αναγκάζεται για πρώτη φορά στη ζωή του να έρθει αντιμέτωπο με την
σκληρότητα, ανταγωνιστικότητα, ζηλοφθονία των υπόλοιπων πιτσιρικιών και
μετέπειτα ανθρώπων.
Καθώς ο αριθμός των συσσωρευμένων εμπειριών αυξάνεται, αυξάνεται
παράλληλα και η δυνατότητα του υποκειμένου να τις συνδυάσει και κριτικάρει.
Αποτέλεσμα τις διεργασίας αυτής είναι -ανάλογα πάντα με το υποκείμενο- η
αυτονομία της σκέψης και δράσης από το περιβάλλον της παιδικής εξάρτησης,
την οικογένεια.
Σύμφωνα όμως με την προηγούμενη θεώρηση, το υποκείμενο αντλεί
ερεθίσματα από το σύνολο του εξωτερικού κόσμου και όχι μόνο από την
οικογένεια. Σε αυτό το σημείο ακριβώς παρουσιάζεται η προβληματική που θα
επιχειρήσω να εξετάσω παρακάτω...γιατί –πολύ απλά- εκατομμύρια
υποκείμενα πεθαίνουν χωρίς να έχει λάβει ποτέ χώρα οποιοδήποτε είδος
αυτονομίας στη σκέψη και πράξη. Η προβληματική με άλλα λόγια
επικεντρώνεται στο γεγονός ότι η σκέψη του σύγχρονου ενήλικου κάθε άλλο
παρά αυτόνομη από τις εξωτερικές συνθήκες είναι.
Αρχικά το προηγούμενο συμπέρασμα δεν φαντάζει καθόλου προβληματικό,
καθώς σύμφωνα με άλλες αναλύσεις η σκέψη εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από
τα ερεθίσματα, τα ερεθίσματα του εξωτερικού κόσμου, δηλαδή την κοινωνία
και επομένως καμία σκέψη δεν δύναται να είναι ανεξάρτητη των ερεθισμάτων
που μεταφέρονται στον εγκέφαλο μέσω των αισθήσεων.
Εντούτοις, το πιο σύγχρονο και παράλληλα σημαντικό δεδομένο δεν είναι άλλο
από τη δυνατότητα πλέον τις παρουσίασης από ορισμένους μηχανισμούς μιας
τελείως διαστρεβλωμένης εικόνας της πραγματικότητας, έτσι ώστε αυτό που
νοείται πλέον ως σωστό και αληθές να εξυπηρετεί τον ακριβώς αντίθετο σκοπό.
Στο σημείο αυτό ακριβώς οφείλει κατά τη γνώμη μου να εισβάλλει σε κάθε
σύγχρονη ανάλυση της πραγματικότητας η έννοια της φαινομενικότητας. Με
βάση την ύπαρξη αυτής της κοινωνικής φαινομενικότητας μπορούν, όπως
αρχίζει να διαφαίνεται, να αναλυθούν και ερμηνευτούν τα περισσότερα
χαρακτηριστικά του μέσου όρου αντιμετώπισης των κοινωνικών ζητημάτων – ή
καλύτερα όλων των μη προσωπικών ζητημάτων - .
Με βάση τις προηγούμενες θεωρήσεις, το υποκείμενο, το οποίο αλληλεπιδρά
συνεχώς με το κοινωνικό του περιβάλλον και εξάγει τα συμπεράσματά του
αναλύοντας τις εξωτερικές συνθήκες, θα αντιστεκόταν στην προσπάθεια
οιουδήποτε εξωτερικού παράγοντα να μεταβάλλει αρνητικά τις συνθήκες αυτές.
Με άλλα λόγια από την πρώτη στιγμή που θα εθίγετο η -έστω σε συγκεκριμένο-
βαθμό ευημερία του, του υποκείμενο θα αντιστεκόταν αυτεπαγωγικά στην
αλλαγή αυτή. Επομένως το μόνο ουσιαστικό το οποίο δύναται να προσδιορίσει
τη σύγχρονη μαζική αντιμετώπιση εκ μέρους του συνόλου των υποκειμένων,
των αλλαγών που μειώνουν το βαθμό ευημερίας, είναι το εξής: τρέλα...
Ωστόσο, δεν είναι τόσο «τρελό» όσο παρουσιάζεται αρχικά. Το σύγχρονο
«πλήθος» κουβαλάει σε κάθε «αμφισβητησιακή» του σκέψη την ήττα των
κοινωνικοπολιτικοιδεολογικών κινημάτων του 19ου αιώνα. Το σύγχρονο
παγκόσμιο κοινωνικό σύστημα, το οποίο από το σημείο αυτό θα ονομάζω
«Μήτσο» (γιατί η λέξη καπιταλισμός, από το υπερβολικό αναμάσημα, άρχισε
και μου τη δίνει στα νεύρα), επιβλήθηκε και φανερώθηκε στις αρχές του
προηγούμενου αιώνα ως «από μηχανής θεός», ο οποίος ξετίληξε το πολιτικό
κουβάρι, έκοψε και έραψε τα χαρακτηριστικά των διάφορων κινημάτων και
επέφερε το λεγόμενο τρίπτυχο: ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Το τρομακτικά
διαφορετικό χαρακτηριστικό του Μήτσου συγκριτικά με τα προγενέστερα
κοινωνικά συστήματα είναι ότι η επιβολή και διαιώνιση του γίνεται μέσω της
«δημοκρατικής» ετοιμυγορίας των πολιτών – υπηκόων. Τα ίδια δηλαδή τα
υποκείμενα διαιωνίζουν ένα σύστημα , το οποίο παρουσιάζει ως μοναδικό
αποτέλεσμα τη μείωση των βαθμών ελευθερίας και συνεπώς ευημερίας τους.
Οφθαλμοφανές πλέον καθίσταται το γεγονός, πως η μηδενική αμφισβήτηση εκ
μέρους των υποκειμένων και η πλήρης απαξίωση οιασδήποτε
ανατρεπτικότητας, δεν προκύπτουν από την επεξεργασία των εξωτερικών
συνθηκών, αλλά από κάτι αορίστως –άλλο-. Στο σημείο αυτό ηθελημένα δεν
χρησιμοποιώ τον όρο αντικειμενικότητα, καθώς κατά τη γνώμη μου το
αντικειμενικό ταυτίζεται με το ποσοστιαία υψηλό υποκειμενικό και δεν
βρίσκεται πιο κοντά από το δεύτερο στη φυσική, μαθηματική ή αλλιώς
επιστημονική αλήθεια.__
